Το Βήμα | Μανώλης Νικόλτσιος

ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΙΚΟΛΤΣΙΟΣ

Παραμύθι, δικηγορία και ελευθερία

Ο Μανώλης Νικόλτσιος γεννήθηκε το 1990 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και πλέον εργάζεται ως δικηγόρος. «Αποπειράθηκα κάποια στιγμή να γίνω δημοσιογράφος αλλά για διάφορους λόγους τα παράτησα. Όμως η γραφή παραμένει για εμένα σταθερός στόχος», η ιδανική παράλληλη ενασχόληση. Τον Σεπτέμβριο του 2015, χωρίς να έχει ολοκληρώσει την άσκησή του, κατέβηκε στην Αθήνα. Μια παρακινδυνευμένη απόφαση, στο αποκορύφωμα τη κρίσης, για την οποία δεν έχει μετανιώσει. «Τότε δοκίμασα για πρώτη φορά τα πάρτι ως ανιματέρ. Επιδόθηκα σε αυτό για μερικούς μήνες. Κάπως έτσι, πέραν των διόλου ευκαταφρόνητων απολαβών, έμαθα να παίζω και με τα παιδιά» όπως εξήγησε στο «Βήμα». Προς το τέλος της περασμένης χρονιάς, κατά την εορταστική περίοδο, κυκλοφόρησε πρώτου του παραμύθι με τίτλο Η καινούρια στολή του Αϊ-Βασίλη (εκδ. Καστανιώτη, εικονογράφηση Αποστόλης Ιωάννου). Τι συμβαίνει όταν ο δημοφιλής Άγιος διαπιστώνει ότι η επίσημη ενδυμασία του είναι σε κακά χάλια; Προκηρύσσει διεθνή διαγωνισμό για την αλλαγή της! Οι απρόβλεπτες εξελίξεις τον απογοητεύουν, πλην όμως, ευτυχώς, ένα κοριτσάκι θα τον σώσει με την εγκάρδια ευρηματικότητά του. Πρόκειται για ένα άψογο βιβλίο, έξυπνο και ξεκαρδιστικό. Αλλά πως αποφασίζει κανείς να κάνει το ντεμπούτο του στο ιδιαίτερο πεδίο της παιδικής λογοτεχνίας; «Ανέκαθεν αγαπούσα τα παραμύθια. Θυμάμαι μάλιστα τον εαυτό μου μικρό να ξημεροβραδιάζεται σε μια ωραία δανειστική βιβλιοθήκη στην Καλαμαριά... Αναρωτιέστε λοιπόν, γιατί παραμύθια; Επειδή μου εξασφαλίζουν την πολυτέλεια να μην περιορίζομαι, να βιώνω μια απίστευτη ελευθερία, εκείνη ακριβώς την ώρα που τα γράφω. Ίσως ο μοναδικός περιορισμός που θέτει το παραμύθι δεν σχετίζεται με το που απευθύνεται, δεν έχει να κάνει με το τι θα πεις αλλά με το πως θα το πεις. Τα παιδιά δεν πρέπει ούτε να τα υποτιμούμε ούτε να τα κολακεύουμε. Εγώ συνήθως θέλω να τους αφηγηθώ μια αστεία και διασκεδαστική ιστορία, αποφεύγοντας τα πολλά διδάγματα, τα πολλά νοήματα. Και πιστεύω ότι η ιστορία καθαυτή είναι αρκετή για να διεγείρει τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους». Ο Μανώλης Νικόλτσιος, εκτός των άλλων, αναδέχεται με ενθουσιασμό και την ευθύνη που φέρουν οι λέξεις του παραμυθιού, «καθώς είναι το είδος που εισάγει το παιδί στην ανάγνωση». Συναισθάνεται επιπλέον και κάτι άλλο, προφανές και κρίσιμο, «ότι τη μισή διαδρομή για να λατρέψει ένα παιδί τον μαγικό κόσμο των βιβλίων την κάνει ο γονιός».